O canto nas celebracións
O canto ponnos en comunicación con Deus e ponnos en sintonía coa comunidade e co acontecemento (misterio) que celebramos, axuda a formar comunidade, a expresala e facela festiva. O canto tamén fomenta a participación na celebración; axuda a superar o individualismo e integrarse ao grupo.
Ten función ministerial: está en función da celebración.
Un canto é litúrxico en canto serve á celebración comunitaria no momento en que llo canta. Isto fai que cada canto non sexa bo en si mesmo, senón para un determinado momento da celebración.
O canto non debe durar máis que a acción (rito) á que acompaña, nin usarse para encher momentos de silencio.
Tamén está en función dos participantes, da súa cultura e da súa situación concreta.
O REPERTORIO LITÚRXICO
Hai que distinguir entre cantos litúrxicos e cantos relixiosos.
O canto litúrxico debe expresar a fe da comunidade, axudar a profundar o sentido do que celebramos, deben ter calidade na súa música e na súa letra. A música está ao servizo do texto.
Os cantos deben respectar o texto litúrxico do Ordinario da Misa. E estar tomados fundamentalmente da Escritura ou dos textos litúrxicos (SC 121; 23; 33).
É necesario que haxa cantos propios de cada tempo litúrxico.
O texto dos cantos litúrxicos debe ter:
- calidade literaria (gramatical, sinxeleza...)
- contido litúrxico, evanxelizador, funcional
- sentido pastoral inculturado
- oracións en plural (empregar o nós no canto do eu)
Cantos fundamentais:
Salmo responsorial - Santo
Cantos importantes:
Aleluia - Memorial - Amén
Cantos comunitarios:
entrada - comuñón - (despedida)
Cantos complementarios:
Kyrie/Gloria - Presentación dos dons (ofertorio) - Paz/Año de Deus
Criterios:
- Non se pode cantar o primeiro canto que se nos ocorra.
- Non se pode cantar un canto só porque sexa novo ou bonito.
- Nin se poden elixir só os cantos que a xente mellor sabe (hai que ir ampliando o repertorio).
- Hai que cantar cantos con calidade musical e letra litúrxica.
- Cantos que a xente saiba e cante sen dificultade (os cantos novos deben ser ben aprendidos).
Escoitar á xente para decidir mellor se convén simplificar o repertorio ou amplialo e melloralo (popular non é o mesmo que vulgar).
Hai que ter en conta quen participan en cada celebración.
A celebración débese preparar en forma artesanal, non en serie: cada celebración ten características e participantes propios e os cantos teñen que ser elixidos de acordo a iso.
Como os cantos son pertenza da comunidade, deben ser ben coñecidos e ensaiados previamente.
ROLES
A celebración litúrxica é unha acción de todo o pobo presidido polos ministros.
O coro, en moitos lugares, xurdiu a partir de grupos de persoas que se situaban entre a xente para animar o canto. Adoita ter ao seu cargo a parte máis complexa dos cantos, pero non debe usurpar o papel do pobo nas aclamacións da asemblea...
Funcións do coro:
- Animar e enriquecer o canto da asemblea.
- Resaltar o que ten de especial o domingo que se celebra.
(Ex.: cantar estrofas propias do domingo cun refrán común cantado por todos)
- Acompañar nalgúns momentos a reflexión da xente.
A función do salmista é cantar o Salmo responsorial:
- Debe coñecer o salterio. E ter seguridade ao cantar.
O encargado do canto (ou director) debe impulsar a participación de todos.
Debe transmitir seguridade; ser visible pero non absorbente. Debe 'saber estar' nunha celebración.
Se se apela a solistas, é importante evitar toda actitude de divismo.
O uso de instrumentos é unha forma de participar co carisma propio de cada un. Débense coñecer a asemblea e a celebración, e considerarse parte dun conxunto (sen que ninguén se "luza"). Hai que respectar os límites do rexistro de voz dos participantes.
Os instrumentos non deben "tapar" á asemblea. (O cantor principal tampouco debe estorbar cantando forte no micrófono).
As palmas (cando for adecuado incluílas) non deben afogar o canto.
TOMADO das recomendacións do Arcebispado de Madrid